Vanavond zouden we in Amsterdam op de planken gestaan hebben in het kleinste theater van ons land; het Torpedotheater aan de Sint Pieterspoortsteeg. Alleen die straatnaam al.
Ooit gebouwd als winterresidentie voor een poppenkastspeler. Zoals het Carré begon als winterverblijf voor een circus. Beiden een beschutte plek in koude tijden.
Dat proberen we met onze voorstelling ook te zijn. De laatste keer dat we in dit theater speelden waren we dat ook. Na de voorstelling hebben we altijd een vragenhalfuurtje. Waarin mensen ook vaak met hun eigen verhalen komen. Zoals ook nu.
Een vrouw zei: 'Weet je, toen ik jou daar zag staan met die fiches in de hand en de geluiden hoorde van een stapeltje fiches die je van je ene hand in de andere liet vallen en daarna op een stapeltje wegzette, toen zat ik ineens weer midden in het casino.'
Even was het stil, iedereen liet de woorden van deze mevrouw; een bekentenis, even binnenkomen, toen vervolgde ze: 'Hoe is dat voor jou? Triggert je het niet? Mis je dan het spel niet enorm?'
Mooi als iemand niet alleen iets over zichzelf vertelt, maar gelijktijdig ook kan uitreiken naar de ander.
We kennen allemaal onze triggers. Of dit nu een geluid, een beeld of een geur is. Een bepaalde gebeurtenis brengt je zo ineens op een andere plek. En ja, die fiches in mijn hand tijdens de voorstelling dat is echt wel wat. Alsof een alcoholist met een glas bier over een podium loopt.
Als theatergroep hebben we het hier samen over gehad; dit wel of niet doen. We hebben gekozen om dit wel te doen.
Het geeft mij de gelegenheid iets te zeggen over triggers. Dat die er gewoon zijn. Ook al zoek je ze niet, je komt ze tegen.
Zaken die je triggeren kun je niet ontlopen. Onze theatervoorstelling heeft me in twee jaar dichter bij mijn verslaving gebracht dan in de rest van de bijna twaalf verslavingsvrije jaren.
Sinds onze voorstelling heb ik gokdromen en kan er soms in mijn hoofd weer dichtbij zitten.
Maar het is goed. Ik weet me omringd door een paar mensen die me door en door kennen. Die echt even wachten nadat ze gevraagd hebben hoe het met me gaat. Mijn licht en m'n donker kennen.
En vanavond? Ik mis de fiches. Graag had ik ermee gespeeld. Om te kunnen zeggen dat we best zonder kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten