De extra mijl

Vandaag naar een oude vriend. Nou eigenlijk meer een jonge vriend. We trekken al een tijdje op.
Tien jaar geleden ontving hij me als collega. Hij als een jonge hond aan het begin van zijn  carrière. Ik wat ouder en een nieuwe start. Hij ontving me als een gelijke zonder zelfs een begin van een oordeel. Al snel werden we goede collega's. Samen pakten we diverse projecten op. Hij als gymdocent ik als docent Nederlands.Beiden mentor van een begaafde klas. Elk jaar weer.  We deelden  de leerlingen die soms teveel talenten hadden om rustig een dag in een lokaal te zitten. Ook daar vonden we wat op.
Hij leerde me rennen en gaf me zes jaar geleden  op voor een Singelloop omdat mijn conditie te kort schoot. Toen de training niet lukte kwam hij zelf om me op weg te helpen. Inmiddels loop ik marathons. 

Van collega's groeiden we naar  goede vrienden. Ik heb van dichtbij zijn weg gevolgd.  Zijn zeer en zegeningen mogen voelen en tellen.  Hij werd wie hij was. Van mooie man werd hij de mooie mens die hij al was.
In zwaar weer maakte hij geschiedenis. Martin Luther King zei ooit: "Het zwijgen van vrienden doet meer pijn dan het schelden van vijanden."
Mijn vriend zweeg niet. Ook niet toen het hem zelf kon schaden.
David zei ooit over zijn vriendschap met Jonathan: "deze liefde gaat de liefde van vrouwen te boven."  Daar komt deze vriend net niet, maar t scheelt niet veel.
Vandaag rent hij. Een hele marathon. Dwars door de modder en over vele andere hindernissen.
En sta ik aan de kant met een andere goede vriend(in) te zwaaien. Omdat de beste vriendschap zit in de beweging die we maken.