De voorstelling is afgelopen. De zogenaamde première waarbij ik mijn
levensverhaal op de planken breng.
Natuurlijk
zag ik er tegenop, maar het was tijd. De lat lag hoog, de gunfactor ook. Een
zaal met veel mensen uit onze directe omgeving. Deze zaal reageerde. Het meest
in stilte. De stilte die soms oorverdovender was dan elk ander geluid.
Nog steeds
beduusd van alle reacties die binnenkomen. Het voelt een beetje raar om hier
alle positieve reacties te herhalen. Dat ga ik niet doen. Het is goed om na
driekwart jaar repeteren het verhaal te brengen. Met mensen die een heleboel
energie in mij en het verhaal gestoken hebben. Zij hebben mij het verschil
geleerd tussen iets uit je hoofd of uit je buik te zeggen. Ben er rijker door
geworden.
Gelijk besef
ik dat we aan het begin staan. Ik kan nog heel veel leren, er valt nog
voldoende bij te schaven. Mooie tips gekregen.
Eén van de
mooiste reacties kreeg ik van de jongste bezoeker. Tijdens de voorstelling
vertelde hij zijn moeder dat het toch wel erg was wat ik gedaan had. Na de
voorstelling schreef hij dat ie trots op me was. Hij en ik hebben iets
speciaals. Naast dat we vrienden met zijn ouders zijn, heeft ie een bijzonder
plekje in mijn hart. In twee zinnen vatte hij de avond samen. De tegenstelling:
dat wij als mens niet slecht of goed zijn, dat licht en donker misschien wel in
ons allen huist. Voor menig volwassene is dit ingewikkelder dan voor mijn jonge
vriend.
Die tegenstelling
zit in meer dingen. Iemand appte me: 'Arjan, de bosrand in de voorstelling
intrigeert me. In een volmaakte wereld zou niemand naar de bosrand hoeven te
vluchten, anderzijds komt die bosrand voor mij het dichtst in de buurt van een
volmaakte wereld.'
Iemand anders
heeft het ineens over iemand die al twintig jaar uit haar leven verdwenen is.
Kan er meer geweest zijn dan louter slecht? Dit vul ik een beetje in, maar
zo voelt het wel.
Ja, er zijn
ook reacties van mensen die het moeilijk vinden. De voorstelling zegt dat
je mensen niet in hokjes kunt plaatsen. Verslaving is destructief en een vlucht voor de werkelijkheid. Deze vlucht
heeft aantrekkelijke kanten. Sommigen
vinden dit lastig.
Wat me raakt is
dat ik verhalen terugkrijg. Niet eens inhoudelijk. Dat hoeft ook niet. Het
voelt als een cadeau dat mensen even opnieuw kijken naar begrippen als
vergeving en boosheid. Naar recht en onrecht. Niet in het minst in hun eigen
leven. Niemand wordt volwassen zonder schade op te lopen. We kennen allen ons
zeer naast onze zegeningen. Maar nu even uit een ander perspectief. En hierover
in gesprek.
Iets met uitreiken naar elkaar en verbinding maken. Mooie reden om
dankdag te vieren vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten