Dankdag

De voorstelling is afgelopen.  De zogenaamde première waarbij ik mijn levensverhaal op de planken breng.

Natuurlijk zag ik er tegenop, maar het was tijd. De lat lag hoog, de gunfactor ook. Een zaal met veel mensen uit onze directe omgeving. Deze zaal reageerde. Het meest in stilte. De stilte die soms oorverdovender was dan elk ander geluid.

Nog steeds beduusd van alle reacties die binnenkomen. Het voelt een beetje raar om hier alle positieve reacties te herhalen. Dat ga ik niet doen. Het is goed om na driekwart jaar repeteren het verhaal te brengen. Met mensen die een heleboel energie in mij en het verhaal gestoken hebben. Zij hebben mij het verschil geleerd tussen iets uit je hoofd of uit je buik te zeggen. Ben er rijker door geworden.  

Gelijk besef ik dat we aan het begin staan. Ik kan nog heel veel leren, er valt nog voldoende bij te schaven. Mooie tips gekregen.

Eén van de mooiste reacties kreeg ik van de jongste bezoeker. Tijdens de voorstelling vertelde hij zijn moeder dat het toch wel erg was wat ik gedaan had. Na de voorstelling schreef hij dat ie trots op me was. Hij en ik hebben iets speciaals. Naast dat we vrienden met zijn ouders zijn, heeft ie een bijzonder plekje in mijn hart. In twee zinnen vatte hij de avond samen. De tegenstelling: dat wij als mens niet slecht of goed zijn, dat licht en donker misschien wel in ons allen huist. Voor menig volwassene is dit ingewikkelder dan voor mijn jonge vriend.

Die tegenstelling zit in meer dingen. Iemand appte me: 'Arjan, de bosrand in de voorstelling intrigeert me. In een volmaakte wereld zou niemand naar de bosrand hoeven te vluchten, anderzijds komt die bosrand voor mij het dichtst in de buurt van een volmaakte wereld.' 

Iemand anders heeft het ineens over iemand die al twintig jaar uit haar leven verdwenen is. Kan er meer geweest zijn dan louter slecht? Dit vul ik een beetje in, maar zo voelt het wel.

Ja, er zijn ook reacties van mensen die het moeilijk vinden. De voorstelling zegt dat je mensen niet in hokjes kunt plaatsen. Verslaving is destructief en een vlucht voor de werkelijkheid. Deze vlucht heeft aantrekkelijke kanten. Sommigen vinden dit lastig. 

Wat me raakt is dat ik verhalen terugkrijg. Niet eens inhoudelijk. Dat hoeft ook niet. Het voelt als een cadeau dat mensen even opnieuw kijken naar begrippen als vergeving en boosheid. Naar recht en onrecht. Niet in het minst in hun eigen leven. Niemand wordt volwassen zonder schade op te lopen. We kennen allen ons zeer naast onze zegeningen. Maar nu even uit een ander perspectief. En hierover in gesprek.

Iets met uitreiken naar elkaar en verbinding maken. Mooie reden om dankdag te vieren vandaag.