Maannacht

Ons vakantiehuis ligt tussen de Majella, een bergmassief dat onderdeel is van de Apenijnen, en Lanciano, een kustplaats aan de Adriatische Zee. Zowel de bergen als de zee zijn in een kwartiertje te bereiken.
Het huis bevindt zich tussen de wijngaarden en wordt verhuurd door een vriendelijk stel. Beiden zijn, volgens een naambordje op de poort, 'Doctor Ingenieur in de geologie'. In Italië kun je dat blijkbaar zijn zonder één woord Engels te spreken.
Als er echt gecommuniceerd moet worden, doen we dat via hun zoon die op afstand via whatsapp beschikbaar is. De dottore's  wonen in een huis annex kantoorpand grenzend aan ons huis. 
Dit huis is alleen al een vakantieplek. Met op alle kamers ladingen boeken, mooie schilderijen en gave vintage inrichting. Blijkbaar hebben de eigenaars er niet aan gedacht om hun verhuurprijs af te meten aan de inhoud van het huis. Dan was het voor ons onbetaalbaar geweest.   


Gisteren waren we een dagje aan de Adriatische kust. De auto parkeer je langs de kustweg, je struint naar beneden en een paar minuten later lig je in het water. Het kiezelstrand is even wennen aan je voeten. Wat het extra mooi maakt is de ruimte. Ondanks het ontbreken van toeristen sjouwen er wat Noord-Afrikanen rond met hun handelswaar die aan een ingewikkelde constructie aan hun nek hangt  Hier en daar staat een al dan niet verlaten stoel met een parasolletje ernaast. 

Ook een prachtige omgeving om door de buurt te struinen. Kleine paadjes die zich bergop en af slingeren. Tussen de olijfbomen en de wijngaarden door. Grappig is dat de wijngaarden hier veelal in een soort pergola-systeem aangelegd zijn.  Aan de bovenkant is er een bladerdak. Aan de onderkant groeien de trossen met druiven. Men heeft de hoogte afgesteld op de gemiddelde lengte van de streekbewoners. Niemand van ons past er rechtop onder. Daarnaast biedt het heuvellandschap prachtige vergezichten door de valleien waar de dorpjes zich bevinden.

Zeker 's avonds laat, nu het nog bijna volle maan is, loopt dit heerlijk. Al lopend bedenk ik me dat de maan hier luna genoemd wordt. Net als in het latijn. En volgens mij ook in het Roemeens. Best raar dat maan een vrouwelijk woord is. En zon een mannelijk woord. In veel oude religies werd de zon vooral als vrouw gezien en de maan als man. 

Door de toenemende mannelijke invloed schijnt dit ergens omgedraaid te zijn en is de zon weer man en de maan weer vrouw. Daarom heeft Aristoteles (die voor het eerst woorden taalkundig rubriceerde in mannelijk, vrouwelijk of onzijdig) waarschijnlijk de zon en maan hun woordkundig geslacht gegeven. En hebben de meeste talen dit overgenomen. Behalve onze Duitse buren. Deze hebben nog steeds een mannelijke maan: Der Mond. 
Terwijl de maan achter een berg verdwijnt, bedenk ik met een glimlach dat er van de mensen die het afgelopen jaar belangrijk voor me zijn geworden, er één heel vaak met de maan bezig is en de ander een hond heeft die maan heet. En dan in het Latijns. Toch nog eens vragen of het een mannetje of vrouwtje is. Die hond bedoel ik.